دستان خالی و انتظار

دیروز یه سر رفته بودم نمایشگاه رسانه های دیجیتال یک لحظه توی اون شلوغی و رفت و آمد و اون همه صدای جور و واجور چشمم به محراب افتاد یه حسی بهم دست داد چقدر غریب بود، اونجا مصلا بود و محل نماز اما همه چی بود الا روح عبادت انواع و اقسام موسیقی ها از غرفه های متعدد پخش میشد، انواع واقسام آدمها با تیپ های...
انگار این محراب بود که به اونجا تعلق نداشت ، چقدر محراب غریب بود!...

واقعا این درسته:
بعدها تاریخ از ما یاد خواهد کرد، ملتی از جنس پت و مت که نمایشگاه کتابشان را در مصلی و نمازشان را در دانشگاه برگزار میکردند.
(البته توصیه میشه آیندگان نمایشگاه رسانه های دیجیتال رو هم اضافه کنند)

چشم براه