نمیدانم؟!...

خوشحال ازینکه دیشب بچه های تیم ملی تو رشته های مختلف مدال آوردن وناراحت ازینکه...
این تردید از اونجایی شروع شد که تو اخبار داشت افتخار آفرینی مدال آورا رو نشون میداد وهمزمان دستهایی که تو شب قدر برای یاریشون رو به آسمون بلند شده بود. لحظه ای که بهداد سلیمی میخواست وزنه رو بالای سر ببره مردم همه دستاشون رو رو به آسمون برده بودن و یک صدا امیرالمومنین رو صدا میزدن، لحظه قشنگی بود ولی درد آور...
وقتی همه یک صدا گفتن یا علی تو دلم خالی شد حس کردم واقعا وقتی مردم چیزی رو از ته قلب و با تمام وجودشون میخوان چقدر زیبا متحد میشن ونگاهشون به آسمون چقدر زیبا میشه اما ...
اما یهو دلم گرفت...
دلم گرفت چون مردم برای کسب یک مدال اونطوری دست به دامن خدا و ائمه میشدن اما وقتی تو یه مجلس میگن برای سلامتی آقا امام زمان صلوات بفرستید صداها از ته چاه در میاد یا برای فرجشون دعا کنید طوری میگن اللهم عجل لولیک الفرج که...
شاید اگه یکبار، فقط یکبارهمه همونطوریکه واسه کسب مدال دعا میکردن واسه ظهور آقا امام زمان دعا میکردن تا حالا چشممون به جمالشون روشن شده بود...
چرا؟!...
واقعا چرا؟ فقط وقتی حوائج دنیایی داریم در خونه ائمه رو میزنیم و وقتی دیکه حاجتی نداشتیم تو باقی مسائل اسلام و پیام آورانش میشن مال 1400 سال پیش و میگیم الان کاربردی نداره.
واقعا چرا؟!...
چشم براه